büyüdükçe vazgeçtim, yoksa vazgeçtikçe mi büyüdüm, belkide sadece tanýþ oldum, yalnýzlýðýn ezgisi iþte dilimde çalýnýr durur,
kimine daðlar aþmak, kimine iki insan tanýmak, ezber bozduran, tanýþ olmalar,
aslýnda içime, içimde ki , küçücük çocuða sarýlmak, dünyayý sarýp sarmalayan, bir ince ezgi,
dolanýrken sezgi, tüm duyu organlarý, tüm dünya görüþleri, hepsi ama hepsi solda sýfýr,
sonra sevmek diyorum sevmek, insan nasýl olurda, kimseyi, o hudutlu kapýdan, o sarp kayalardan,
bir adým dahi atmasýna, müsade etmez, sonra aklýmda deli divane, bir açký kapýyý açtý,
yalan onlar yalan, diye zehir zemberek baðýrdý, þimdi karþýsýnda gülsem mi, aðlasam mý, bu kadar açýk da söylenmez ki, içimdeki çocuk haklý bir gülümsemenin ellerinden tuttu… Sibel Karagöz #sibelkaragözþiirleri #sibel_karagoz Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.