UMUDUN ADI KADIN (47)
Ayný kök, ayný gövde, ayný aðaç
vede ayný topraktanýz biz hepimiz yaprak.
Bakma boy-pos endamýna,
binbir renk, koku ve tadýna
-kendini beðenmek özüdür meyvalarýn-(*)
ama bir mevsimlik caný var onlarýn.
Ayva içi pötürlü-kabuðu kýllý,
sarma yapraklý üzüm yeþil salkýmlý,
eðridir hýyar sapýna kadar,
kavun kokusunu dibine salar
karpuzu tokmakla
kof yada olgunluðunu anla,
-öbürlenmek yalnýzca meyvanýn iþidir-
Yeþilin ise ne tadý ne adý deðiþir.
Gündüz suyu topraktan emen sensin,
gece pis havayý sentezler-temizlersin,
ne kurt, ne böcek ne kelebek
dölleyemezdi arý, olmazdý çiçek.
Aldýrma onlarýn boy-pos-cakasýna,
sensiz ne doða olurdu nede meyva,
-erkektir bunlarýn böyledir huyu-
Sensin yaþayan-yaþatan 4 mevsim boyu.
Boþver buðday, çavdar, arpa, elma, armut, kiraz,
-özel ve güzel olduklarýndan böbürlensin biraz-
Ama sen yonca, sen yeþil yaprak,
çayýr, çimen, yosun, diken, çalý ve baþak...
En yücesisin bence tüm olanlarýn,
doðasýn doðuran-üreten kadýn.
(*) Ýki çizgi arasý yazýlý kinayelerim meyva-yaprak ve kadýn-erkek irdelemesidir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuz Can Hayali Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.