Cami avlusunda hüzünle tespih çekerek, ölümü bekleyen amcalar gibi bekliyorum! Sokak ressamý gibiyim, her þeyi belleðimde resmediyorum Gözlerinden baþlýyorum çizmeye Yýl iki bin yirmi iki, gözlerin hâlâ aklýmda Seni þiir gibi anlatmalý, Newrozlarda okulu eken çocuklara Geceleri otobüs terminallerinde kendimi uðurluyorum Zamanýn hangi yakasýna gideceðimi bilmiyorum! Bazen çöllerde gezgin bir derviþ oluyorum Yaktýðým ateþin etrafýnda dört dönüyor bilincim Verdiðin acýlarýn hepsini saklýyorum Ben ve ormandaki tüm kuþlar seni anlatýyoruz Seni yazmayan her harfi keskin niþancýlara vurduruyorum! Oysa Hüznün en mütevazi olduðu zamanda sevmeliydik Mevsim ayrýmý yapmadan seviþmeliydik.
Hüseyin Taþdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüseyin TAŞDEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.