Aðladýklarýmý yazmayayým, dedim
Geriye yazacak bir þeyim kalmadý.
Çaðý gördüm,
Çaðý duydum,
Çaðý yaþadým.
Ve bu çað
Yangýn çaðýydý,
Ýçinde yüreðim kaldý.
Bu çað çýðlýktý,
Bizi aðlattý, bizi yaktý.
Bu çaðda Akdeniz ruhuma doldu,
Yüreðim bir Akdeniz oldu.
Ve bana her sabah
Bebek çýðlýklarýyla uyanmak düþtü
Her akþam
Anne feryatlarýndan uyuyamamak yazgým oldu
Bu çað Soma’ydý
Yürekte ateþten bir yaraydý.
Ve tekmeler var ya o tekmeler
Hala bedenime, ruhuma,
Zihnime savrulup duruyor.
Bu çað bombalar çaðýydý,
Her seferinde biraz biraz öldüm.
Bu çað Yezitlerin çaðýydý
Hüseyinlere susuzluk kaldý,
Zulüm kaldý, ölüm kaldý.
Hüseyin olmayanlar nerden bilecek bunu
Aðladýklarýmý yazmayayým dedim
Güldüklerim þair olmama yetmedi.
Çaða gözlerini yumanlar,
Kulaklarýný týkayanlar,
Anlayamaz ne bizi
Ne de bizim þiirimizi.
Bizi okumayanlar
Þairliðimize söz etmesin.
a. kaplan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.