Zaman, insan hikayesinin son cümlesi, kara bahtlý gözlerin sürmesiydi. Ayaklar altýndan çekilen bir dünyanýn, Namert bir bakýþý ve son isteðiydi.
Biraz daha kalmak ve tadýna varmak, geçici de olsa çiçeklere kanmak içindi, bütün canhýraþ çabalar ve hýrslar, ve kara deliðin içine doðru çekilen yarýnlar.
Ân, bir erteleme, bir öne alma gayreti. FAYDASIZ, rüzgârý elde tutma giriþimleri Bazen ellerimizden bazen gözlerimizden akýp gidendi zaman.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.