Efendi...

.
Hiçbir þeyi kendim bakýp göremem,
Gözüm efendimin kutlu gözüdür...
Kendim soru sorup, cevap veremem,
Sözüm efendimin kutlu sözüdür...
.
Aðam, beyim, þeyhim veya liderim,
Her ne derse derhal tasdik ederim...
Kinim, kahrým, öfkem, sevgim, kederim,
Nazým efendimin kutlu nazýdýr...
.
Sadece bu beden, cisim benimdir,
Babamýn koyduðu isim benimdir...
Yani, kabuk denen kýsým benimdir,
Özüm efendimin kutlu özüdür...
.
“Tanrýnýn gölgesi” benim efendim,
Onda var oldukça, ben’de tükendim...
Hiçbir yere gidip, gelemem kendim,
Ýzim efendimin kutlu izidir...
.
Fikrim yok bilgiye, usa dayanan,
Çýplak gerçekleri duyup, uyanan...
Zira, merak denen ocakta yanan
Közüm efendimin kutlu közüdür...
.
Engellendiðinden akla eriþim,
Taklit, kopya ile benim her iþim...
Ömrüme yön veren, tavrým, görüþüm,
Tezim efendimin kutlu tezidir...
.
Birliðe uzanan yoldur tuttuðum,
“Ýnançla” bezenen haldir tattýðým...
Uðruna ben’imi kurban ettiðim,
Biz’im efendimin kutlu bizi’dir...
.
Efendi; ne ise ünvaný, adý,
Feodal toplumun normu, mutadý...
“Kaderim gereði” aðzýmýn tadý,
Tuzu efendimin kutlu tuzudur...
.
Lakin, insan halden hale düþer de,
Vücut bulur kulda, hayýr da, þer de...
Huzura varýnca ruz-i mahþerde,
Yüzü her bireyin kendi yüzüdür...
Tezi efendinin kendi tezidir...
.
Veli BOSTANCI (Ankara, 2022)

Sosyal Medyada Paylaşın:

VeliBOSTANCI Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

Kardeşim... Karadeniz Gibisin… Memleket Dediğin… Şelâle… Türkçe… Taksim… Arkadaş... Kahramanlar… Ne Zaman… Yandı Gönül…