AĞAÇLARDA SEVER

beraber düþtüler, toprak anaya
körpecik fidandý, onlar bir zaman
þaþkýn þaþkýn, bakýndýlar Dünyaya
biri kavak fidanýydý, biri çam

çabuk serpildiler, su ve temiz havayla
köklerini uzattýlar, elleri olmasa da
dokunmanýn hazzýný, almaya çalýþtýlar
þu yalan Dünyaya, onlarda alýþtýlar

koca aðaç oldular, hayallere daldýlar
sözler verdiler, hiç ölmeyecektiler
iyi ki duymadýlar, gülerlerdi kargalar
insanlarýn elinden, nasýl kurtulacaktýlar

bilse kavak, alýrmýydý? verilen can suyunu
tanýyordu yürekten, çamýn her huyunu
kozalak yapmazdý çam, kavak üzülür diye
ne verir ne alýrdý, baþkasýndan hediye

gün geldi kavaðý, yatýrdýlar yerlere
amaç öldürmek deðil, ihtiyaç var gövdeye
bütün dallarý kesilip, atýlýrken yerlere
hüzün düþtü, havaya ve topraða
kavaktan önce..

þimdi nerede bir, kavak tahtasý görsem
elimde deðil, onu düþünmekteyim
o þimdi baþka boyutta, hayallerinden yoksun
bense ona bakarken, çama üzülmekteyim..

Osman ÞAHAN / BÝLECÝK / 29.08.2008
Sosyal Medyada Paylaşın: