Güneþ tenimden çekilen
mor daðlarýn ardýna
kaybolan sýcaklýðý aþkýn
karanlýk gecelerde üþürken
kar/akýþlarýn kaldý bana...
Vurunca ayrýlýklarýn kasýrgasý
koptum gülce dalýndan
doðmamacasýna gün
düþ kýrýklarýna kapandý zaman
gülüþünde yitirdim mevsimleri
karþýmda sessiz sessiz
konuþan gözbebeklerin
uzun uzun bakýþlarýn kaldý bana...
Sararýp soldu meralar
erken çöktü kuraklýk
deþildi yüreðim aktý yaralar
daðlarda deðil artýk
sürmeli ceylan gözlerin
çýðlýk çýðlýk
çýðlar eridi uçurum diplerinde
köpük köpük ç/aðlayanlarca
çýldýrtan akýþlarýn kaldý bana...
Tatlý suyun tuzlusuna karýþtýðý,
deltasýnda bir nehrin
kýz kuþlarýnýn sarýþtýðý
aþkýna sýðýnmýþ bir insan
kuytusunda kamýþlarýn
’Dön!’ diye ardýndan
içten içe yalvarýþ
yakarýþlarým kaldý bana...
Anlamýný yitirdi uzaklýklar
hangi yýldýza uzansam
kayýyor avuçlarýmdan
sen ki
geceler taþýrdýn gözlerinde
hilâlinde
ay doðardý yüzüne
bebeðiyle gönlümü vuran
kirpiklerin, kaþlarýn kaldý bana...
Sevda seli bir nehir
yudum yudum içtiðim zehir
sen hiç tükenmedin
türkü türkü aðýt aðýt
beni bensizliðe terkettiðin þehir
daðýttým ne varsa yaðmurlarla saðanak
beynimde þimþek çakýþlarýn kaldý bana...
Þaban AKTAÞ
31.07.1998