adýna türküler yazýlmýþ bu þehrin arka sokaklarýnda, çatlak duvarlar ardýndan, bir çocuk haykýrýyor... susuyoruz!...
adýna türküler yakýlmýþ bu þehrin böðründen gürül gürül bir deniz akýyor, ezanlar kaplýyor yeri göðü; mavi mi, mavi... görmüyoruz!...
köpükler vuruyor ruhu hapsetmiþ yüzleri, bir köpek bekliyor kýrmýzý erik altýnda baþýný okþayacak elleri; terli, bir gecelik, yorgun duygular sarkýyor çöp bidonlarýndan, bir kýrlangýç süzülüyor minare tepesinden gözleri çapaklý ve eteði uçuþan bir kadýn simit atýyor tok martýlara... duymuyoruz!...
...
günahkar kelime þatolarýyla kurduðumuz bu yabancý kaldýrýmlarda söylenen, kayýp þehrin hikayesidir bu. durmaksýzýn zar atýyoruz; bir gün doðuracaðýz elbet!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Tavukçu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.