Bir Söz Damlası Abartısı

Düþlerimiz nasýl bozuldu?
Bu noktaya nasýl geldik?
Görülmemiþ bir geriliðin içine çekiliyoruz.
Aðýr ve yavaþ.
Sorunlar bizi alt üst ediyor.
Hýrpalýyor.
Þaþýrtýyor.
Kendimizden geçiyoruz
Gitmeli mi?
Kalmalý mý?
Hem enlemde hem boylamda.
Dünya geniþ.
Kimi zaman kaçýp gidecek yer bulamayýz.
Koþarak kaçar gibi oluruz.
Hýzlý temponun si mgesidir saat.
Zamanýn sürekliliðini saliselere bölen saat.
Vakit nakit.
Hýz iktidar.
Sözler renksiz ve sade.
Nefesler tekil ve çoðul.
Yenik ve sakin.
Ýlgisiz ve hafif.
Gamsýz ve kasavetsiz.
Fýrtýna gelince gelir uzaklaþtýramayýz.
Hep sokaðýn köþesinde biter serin esinti.
Diþleri birbirine vuran ayaz baþlar.
Cüceler arasýnda dev.
Devler arasýnda küçülürüz.
Var olmayan manzara içinde yer almaktan vazgeçmeyiz.
Muðlâk özlemlerimizi dindiremeyiz.
Hepimiz hýrsla bir þeylerin peþinde koþarýz.
Ya hýrsýmýzý gideremeyip yoksullaþýrýz.
Ya da giderdiðimizi sanýr bu sefer de zengin deliler olup çýkarýz.
Gösteriþ için tüm hasadý harmanýyla yakarýz.
Teþhir ve ifþa kültürü tuþlarýn ucundayken
kime karþý kiminle canhýraþ debelenir durur insan.
Akýl etmeyi baskýlamýþ nefsimiz.
Haset beslerken insaný,
farkýndalýðýný yitirmenin girdabýnda sürünüp çürümekteyiz.
Ýçimiz gibi dýþýmýzda oyuk ve boþtur.
Beklentilerin ve vaatlerin elinde oyuncaktýr ikisi de.
Uyuþukluðun içinde beklemeye býrakýrýz eylemleri.
Psiþik dünyada gezinen ölçüsüz tutkularý ve kinleri not edip, tasnifleriz.
Dünyadaki çukurumuz gitgide derinleþirken,
baþlar ilerler karanlýða doðru.
Özgürlükler alýnýr, satýlýr.
Çamurda baþlayan medeniyet kanda biter.
Her þeyi unutur, çürüdükçe çürür, kokuþuruz.
Sessizlik terk eder bizi
Kalýrýz akbaba sesleriyle.
Paylaþmak nedir onu da bilmez insan.
Ya susar ya kaçar.
Belirgin kimliklerimiz ve deðerlerimizin olmadýðý bir sürece sürükleniriz.
Hiçbir þey beklemezken,
beklediði bir noktada durana dek döner insan.
Mayalanýrken çürüyebilir insan.
Tek düzeliðin tadý sýzar sýkýntýlarýmýza.
Tek düzelik, birbirini izleyen günlerin donukluðu.
Dünle bugünün birbirinden farksýzlýðý.
Ebediyen benimsemiþ gibiyiz bunlarý.
Tatil günlerinin verdiði sonsuz dinginliðin keyfini arar oluruz.
Huzurun kýrýntýsý ya da yokluðu ile yetiniriz.
“Huzurun bir pahasý var”* sözünü unuturuz.
Sýnýrsýz bir hücrenin içine kapatýlmýþ bulduðunda insan kendini,
ansýzýn bastýran bir duygu gelir.
Ciðerlerimiz derin soluk almak ister.
Çamlarýn serin kokusunu,
Suyun üzerindeki yaðmuru,
rüzgârýn saçlarý savuruþunu hissetmeyi bekler.
Çayýrlarda neþe içinde meltem kadar tasasýz dikilemeyiz.
Ayrýk otlarý kaplar yollarý.
Kýþ kadar aç, hasta ve yorgun, dilenci kadar yoksuluzdur.
Boþuna boþ yolculuklara çýkarýz, bir limandan öbürüne.
Nereye gittiðini bilmeyen bir insanlýk kimseyi beklemez olur.
Þimdiye kadar hiçbir þey kazanabilmiþ deðiliz sanki.
Yükselen denizi hiç fark etmeden veya hiç dert etmeden.
Küstah ve uysal kavga etmeyi sürdürürüz.
Pusulasý þaþmýþ bir halde gireriz yeni yýllara, yüzyýllara.
Bir kez olsun suyu ve kaynaðýný aramadan, bulamadan.
Ölümün hafif döþeði yatýþtýrýr bizi artýk ve ancak.
Cazibesine kapýlýrýz ölümün…
………………………………
…Akýl hastalarý doðal uyku uyuyamazlar.
Gün ýþýðýna fazla bakarlar.
Biçimsizi, çürüyüþü, çökerten hastalýðý görmek için,
yýlan ve yalana karþý dikkatlidirler.
Çýnarýn gölgesi altýnda hayal ettikleri yemyeþil çayýrlarý görürler.
O aydýnlýk sabahý ve
ansýzýn bir söz damlasý abartýsý duyarlar.
“Artýk kalabilirsin. Alnýna düþen saçlarý
Tarayabilirsin. Sönen sular üzerinde
Bakýþlarýný kaydýrabilirsin. Adýmlarýný
izleyen o çýðlýk, korkunun
Yankýsýdýr. Otlarý tutuþturan kýzýl parýltý
Ne savruktur ne de yangýnýn sonudur;
Gün ýþýðýnýn sinsi sinsi kaçýþýdýr bu.
Doðmamýþ düþler gibi yarandan yükselen duman
korkusuz ve gölgesiz yiter yavaþ yavaþ…
Ne kadar yaklaþtýðýný biliyor musun
hesap gününün?”**


*Epiktetos
**Gatukorsning’den, 1952 / Nu kandu stanna
Çev. :Lütfi Özkök / Artýk kalabilirsin

FATMA LEYLȂ DENÝZ 27/04/2021

Sosyal Medyada Paylaşın: