Hiç Kalmayacağım

Þehri nasýl sindirebilirdim karanlýðýmla
söylesene
dað oldum yolunda
çýnarlar,kavaklar,meyyan yaðmurlar
þehri nasýl alabilirdim ayaklarýmýn altýna
üstünde kopan naralar dururken
anneler uyuturken miniklerini
cebimde bir telaþ var bu aþk
kaldýramýyorum korkularýný...


terkedilmemiþ sözlüklerde bulmak hayli zor þimdi gözlerimi
ve suya muktedir bakýþlarýný
neyi unutturuyorsun þimdi bana
acýyla dolan gözlerimi mi
yeniden ýsmarlanmak istemiyorum bu bahara
kýþa alýþkýn yaðmurlarým var artýk
karlar da bir hayli çetrefilli
kalbimin yollarý kilit
celbime de az kaldý
yokum artýk aranýzda
kartpostallar biraz
aðýtlar isterim birazda
þu tarumar dünyanýzda...
korkuya teslim tonlamalarým yine aþikar,
çoðalýyorum ayda
gökte çaðlayarak susuyorum
elimden gelmiyor kimsesizliðimi yok saymak
çaðýn gerisindeyim bakýþlarý ve termik santraller
öðleyin salýverin geceyi ki daha fazla yaþayabileyim


ve siyah denemeyecek kadar siyahým
ellerimden tutan ýþýk
köpüren beyaz
piþman dolu alným
secdemi aratmýyor nefsim
doðaya sýr oluyor nefesim
gitmeye görsün bakýþlarým
doð yine öldüðün yalnýzlýkta
teslimim alnýma
göðüm yeryüzüm sensin
hiç gitmeyeceksin
hiç kalmayacaðým.
Sosyal Medyada Paylaşın: