ŞİİRLER KALIR
Gün gelir emanet candan geriye,
Sadece yazdýðým þiirler kalýr.
Kâh övüp bir yere sýðdýrmadýðým,
Kâh içten kýzdýðým þiirler kalýr.
Azrail yanaþýr çöker canýma.
Vedaya zorlarya herbir anýma.
Bir mezar taþý yer olur sanýma.
Üstüne kazdýðým þiirler kalýr.
Ahvalim yazýya anlatýr, der ben.
Uykuya hasretken ne halde gör ben.
Gecenin bir vakti bir kalem bir ben,
Yazarken sýzdýðým þiirler kalýr.
Yakarken kendimi gülnar içinde.
Ararken cismimi güldar içinde.
Ruhumu besleyip gülzar içinde,
Gezerken dizdiðim þiirler kalýr.
Görerek aþikâr bendeki beni.
Yakarak ateþte þu aciz teni.
Yerlere vurarak garip bedeni,
Elimle ezdiðim þiirler kalýr.
Mesut’um vedaya fýrsat olmadan.
Miadým gönlümde henüz dolmadan.
Kýþý göremeden gülüm solmadan.
Bað diye bozduðum þiirler kalýr.
Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut ALTUNKAYNAK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.