ÇOCUK YÜREĞİMDEN ATAMADIĞIM

Varlýðým, hafýz, varlýðým diyorum
Bilemedim öncesinde mutluluðun bir ütopya olduðunu
Nazenindi mevsim narindi sevgi
Sezgilerimse ýrksýz sevdi
Sevecen bir maðlubiyetti benimki
Aralýksýz pekiþen iç sesim ve özlem.

Redifi idim mazinin
Þüheda geçmiþin küllerine uzandým:
Uzamadý da boyum yine de yine de
Dipçiði ile hasretin
Kâh av oldum kâh avcý
Kâh tav oldum kâh tavaf ettim evreni

Nezleli sesinde rüzgârýn
Güngörmez selamýnda kayboldum eþrafýn
Güne bakandým geceye selama duran
Yitik bir kelamdým aralýksýz ýskalandýðým
Yetmedi yetim varlýðýmýn ýskaladýðý
Külüstür bir araba gibi meylettim gidip gelmelere

Seken kurþundum
Set kurulan tuzaklara düþmemek adýna
Mizacýmla kýyama durdum gün ve gece
Maliyeti hayal kýrýklýðý olan
Dama taþý gibi oynamak istedikleri insanlarýn
Bense ödün vermedim insanlýðýmdan
Ve þah mat.

Kapý arasýydý dinledikleri
Kapý dýþarý kovulduðumun ta kendisi
Temaþasý ömrün üstüme sýkýlan tazyikli su gibi
Ýçimde yeþeren þiirler
Nüktedan yüreðin de demir attýðý
Derdest olmuþ bir mozaik gibi
Ýçimde aralýksýz öten uçuþan elem kuþlarý

Zaafýmdý sevmek sevecen iklimde saklý binlerce kelebek
Toplasan bir adam etmedi varlýklarý
Diktiðim sökükleri yüreðin
Sefasýný süremediðim kadar hüzün yüklü iç sesim
Bir þiire namzetse gün
Kaykýldýðým zemin ve ömür
Hitabý iç sesin kapýp da koyuverdiðim

Sancým da sanrým da bana özeldi
Sevdiðim kadar özgündü sesim
Maðdur olmanýn kimliðine asla öykünmedim
Öldürdüðümse sefil nefsim
Çocuk yüreðimden atamadýðým insanlar
Çocuksa kurulduðum sedir
Hali hazýrda elimi uzattýðým suyu kurumuþ nehir
Meylettiðimse mutlulukla örülü bir ömür


Sosyal Medyada Paylaşın: