ÇEKİP GİTTİ

Bir esinti gelmiþti yine ayný þekilde,
Sessiz sakin bir yöne eserek çekip gitti.
Önce dalýmý kýrdý sonra yorgun gövdemi,
Devirip üzerime basarak çekip gitti.

Tükenmiþlik getirdi verdiðim onca deðer.
Görsem bile tanýmam derdi gidersen eðer.
Sözlerinin eriymiþ delikanlýymýþ meðer,
Candan bir tek selamý keserek çekip gitti.

Þakýyan þeyda bülbül, gül edasý var iken,
Saatleri durduran bir nidasý var iken,
Tüm arþý bastýracak gür sedasý var iken,
Konuþmamak üzere susarak çekip gitti.

Yýkýldý en sonunda gönül denen bu þehir.
Bozuldu ben elinden rüyaya eþ bir sihir.
Haykýrýrken aleme ismini þiir þiir,
Dinmeyen avazýmý kýsarak çekip gitti.

Aþk yoluna gönüllü vakfedilen ser gibi,
Mahsûlü teslim eden kara toprak, yer gibi,
Sanki bir vazifeyi tamamladým der gibi,
Eleðini duvara asarak çekip gitti.

Mesut’um gitti iþte hem de hiç yokmuþ gibi.
Gitti bir lâhza dönüp yüzüme bakmýþ gibi.
Dizelerim özüne zehirli okmuþ gibi,
Þiirlerde kendine küserek çekip gitti.

Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın: