AÇLIK

Evimim karþýsýnda bir ev vardý boþ duran
Nicedir bulunmamýþtý içini dolduran

Bir gün genç bir kadýn taþýndý yalnýz baþýna
Ýki de kýzý var girmemiþ yedi yaþýna

Komþuluk hakkýndandýr gidip sormak halini
Yardým etmeli varsa gidermeli derdini

Ben yalnýz bir adam gidemedim korkumdan
Halin nedir? diye soramadým utancýmdan

Bazen duyardým neþeli çocuk seslerini
Baksaydým görürdüm eski püskü üstlerini

Mehtap çýkmýþ gökyüzü pýrýl pýrýl yýldýzlý
Bir gece ansýzýn kapým çaldý hýzlý hýzlý

Hayýrdýr inþallah kimdir o diye bir soru
Birden beliriverdi iki polis memuru

Dediler duydum mu hiç gürültü, kavga falan?
Vallahi duymadým bir þey, yoktur bende yalan

Daha demin neþeli çocuk sesleri vardý
Herhalde þimdi onlar çoktan uykuya daldý.

Yok! Dedi polis, sýrtýný duvara dayayýp
Komþun canýna kýymýþ pencereden atlayýp

Yoldan geçen yolcu bulmuþ cansýz bedenini
Komþulara sormuþlar ölümün nedenini

Hiç kimse bilememiþ o gece olanlarý
Sonra hatýrlamýþlar geride kalanlarý


Yahu! Bu genç kadýnýn iki çocuðu vardý,
Þimdi o masum yavrular ortada mý kaldý?

Diyerek koþuþtular hep kapýnýn önüne
Neden atlamýþ? Diye sordular birbirine.

Polis bir mektup uzattý eli titreyerek
Dedi ki – Ölümün sebebi bu olsa gerek.

Mektuptaki her bir satýr saplandý beynime
Bu ölümün günahýný yükledim kendime

Üç adým ötemde bir kadýn ve iki çocuk
Sarmýþ bütün etraflarýný diz boyu yokluk

Üç gündür hiç lokma geçmemiþ boðazlarýndan
Hiç kimseye diyememiþ halini arýndan

O gece çocuklar kadýndan istemiþ yemek
Yemek deðil evde yokmuþ bile kuru ekmek

Tamam, demiþ kadýn sen kapat þu pencereyi
Çaresiz koymuþ ateþe boþ bir tencereyi

Kaynayan suyun sesi ninni gelmiþ çocuða
Açlýktan olsa gerek uyumuþ oracýða

Kadýn umutsuzca bakmýþ o boþ tencereye
Aniden gözü takýlmýþ açýk pencereye

Uyuyan çocuklarý öpüp koklamýþ bir bir
Atlamýþ aþaðýya býrakýp büyük bir sýr.

Duyan komþular ah vah ederek aðladýlar
Sonra birer birer evlerine daðýldýlar

Polis, çocuklarý emanet edip komþuya
Geri döndü yavaþ yavaþ indi aþaðýya

Hapishane gibi kapýlar kapandý bir bir
Her kapýnýn üstünde kilitler soðuk demir

Kapanýnca kapým evim bana oldu zindan
Kýramadýðým kelepçe içimdeki vicdan

Peygamberin sözü gece aklýma gelince
Uyutmadý beni içimdeki muhasebe

“Komþusu açken tok yatan deðildir bizden”
Vallahi cennete giremeyiz sýrf bu yüzden

Bu hâl ile sabah nasýl oldu bilemedim
Gün yükseldi ben hala kendime gelemedim.

Sabahleyin indi çocuk komþudan þen þakrak
Akþam annesinin öldüðünü unutarak

Gelip durdu kapýnýn önünde vurdu týk týk
“Haydi anne artýk uyan bizler çok acýktýk.”

Birden donakaldým kaþýðým düþtü elimden
Belli belirsiz bir dua döküldü dilimden

Oldu hep lokmalar boðazýmda dizi dizi
Allah’ým açlýkla terbiye etmesin bizi.

ÂMÝN!

Hasan OVAK
08 Mart 2007



Sosyal Medyada Paylaşın: