OĞUL (Alperen'ime...)
Sahipsiz mekanda it bile durmaz.
Ýnsan varlýðýyla vardýr be oðul.
Toprak elin ise uçsuz da olsa,
Misafir olana dardýr be oðul.
Sen sen ol sahip ol elindekine.
Boðdurma aslaný itin tekine.
Yol denen yürünmez diki dikine,
Yokuþu týrmanmak zordur be oðul.
Sadece emin ol gittiðin yönden.
Bir de kopma bir an olsa da dünden.
Yarýný hesap et otur bu günden.
Hesap sahibine kârdýr be oðul.
Güvenme bilsen de emin’ül alem.
Var ki bir bildiði yazar bu kalem.
Surlarý dost idi benim de kalem,
Þimdi her tarafý kardýr be oðul.
El oðlu acýmaz bozar iþini.
Ýnsan mý menzilin býrak peþini.
Köpeklere versen kendi leþini.
Yiðide o bile ardýr be oðul.
Mesut’um ibret al duyduklarýndan.
Yazýp da kenara koyduklarýndan.
Koru kendin adam saydýklarýndan,
Baþkasý vuramaz kördür be oðul.
Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut ALTUNKAYNAK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.