İLK CEMRE

ÝLK CEMRE

Cemre havaya düþtü mevsim bahara gebe.
Garip bülbülüm þimdi ötmenin zamanýdýr.
Kara kýþýn ardýndan sümbül, gül açýlacak.
Yola düþ, sevgiliye gitmenin zamanýdýr.

Bulutlarýn gözleri dolacak, boþalacak.
Uyanacak þu toprak mazisi düþ olacak.
Haber salýn laleye sevdaya eþ olacak.
Sarp kayanýn koynunda bitmenin zamanýdýr.

Arýlar uçuþacak yarene uçar gibi.
Toplayacak balýný bir bade içer gibi.
Þu daðlarýn ardýnda gariban göçer gibi,
Kara kuzu, ak koyun gütmenin zamanýdýr.

Toprak ana saracak herþeyi þefkatiyle.
Açacak sînesini bütün merhametiyle.
Cem olacak damlalar Mevlâ’nýn rahmetiyle.
Vuslatýn sihri ile yitmenin zamanýdýr.

Gayrý âyân olacak her gözü yol çekene.
Çaðlayacak dereler dil diye yaþ dökene.
Katlanacak dün gibi sarýlýp gül dikene,
Biçare birbirine yetmenin zamanýdýr.

Mesut’um kaç cemreyi ardýmýzda býraktýk.
Ömür tükendi gitti biz hep ardýndan baktýk.
Þu gönlü nâr eyledik çýrasýz, odsuz yaktýk.
Yine can ocaðýnda tütmenin zamandýr.

Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın: