Birkaç RÜBAÝ’DÝR, Benden ZEHRA’MA. Belki deva olur, O azgýn yarama.
Devam eyle CEMÝL, Canhýraþ yazýna! Döktür tane, tane, Can dostun sazýna!
Anlayan anlasýn, Bunda ne mana var… Ancak böyle gelir, Dile tüm tasalar.
Ýtikadýnca ZEHRA’M, tamam ben bir hayvaným, Eksik deðildir asla onlardan hiçbir yaným. Yeter ki insanoðlu insan ol olmaz mý? Amma, insanlýðýný görmeden çýksýn caným.
Teselline ihtiyacým yok, hiç senin ZEHRA’M, Nasýl olsa ben bedbin aþkýnla mürt olmuþum! Ne gam! Deðerim bilinmese de bu cihanda, Zaten ben feleðin elim kýçýndan doðmuþum!
Karþý çýkýyorsun neden? Görgü kuralýna, Ayak bile atmýyorsun hiç sevgi yoluna! Gün gelir olursun deni bönlüðüne nadim, Ne fayda! Ýþler acýsý saðýna-soluna.