AHVAL-İ GÖNÜL

Gelmeyeceksen söyle, beklemeyeyim artýk.
Tükendim, çok yoruldum harap oldum burada.
Giderken býraktýðýn o benden hiç eser yok,
Daðýldým derdin ile türap oldum burada.

Kurudu gözüm yaþý su uðramaz bendine.
Ne zor imiþ hesaba durmak kendi kendine?
Boyun eðdim velhasýl daðýn taþýn fendine,
Kurtla kuþla konuþtum ahbap oldum burada.

Ne murat ettik ise hiçbiri olmadýya,
Çektik çektik bir türlü çilemiz dolmadýya,
Kimseyi görmüyorum hacet de kalmadýya,
Bir var bir yok misali serap oldum burada.

Ne dindi bu hasretim ne söndüm ne küllendim.
Hüzün gördüm hüznünden hallerinle hallendim
Dünyanýn suçlarýný gönüllü kabullendim.
Gönlüme her gün ayrý azap oldum burada.

Sensizlik nöbetime ömürlük hisse aldým.
Herbir þey yer deðiþti ben yine sende kaldým.
Þiirlere dil döktüm, adýna türkü çaldým.
Tellerde yýpranan bir mýzrap oldum burada.

Varlýðýn kâh ýzdýrap kâh olmaz enfes gibi.
Ne yana yönüm dönsem çelikten kafes gibi.
Mesut’um bir deryada kalan son nefes gibi,
Yutkunup, yutulduðum girdap oldum burada.

Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın: