ŞEHİR İNSAN VE ÇİMEN
ÞEHÝR ÝNSAN VE ÇÝMEN
Her gün yola koyulur insanlar
Somurtkan binalar arasýndan ulaþýr iþine.
Beton duvarlarla sarmaþ dolaþ
Kimsesiz, yalnýz, tek baþýna
Dönüverir yeniden betondan yuvalara.
Her gün, her an betondur gördüðü
Ruhunu da kabzetmiþtir insanlarýn.
Beton gibidir herkes:
Somurtkan, soðuk…
Hep ayný yerde, ayný iþle meþgul
Sanki kurulmuþ bir robot…
Ýtiþ kakýþ insanlar beton duvarlar arasýnda
Sýrt sýrta, týkýþ týkýþ soðuk boðuluþlar.
Yan yana, yapýþ yapýþ…
Lakin çok uzaktalar
Ter kokularýna bulaþmýþlar.
Býkmýþ, usanmýþ, kopmuþlar birbirinden
Ýç içe, uzaklaþmýþ, kaçmýþlar…
Uçsuz bucaksýz beton çöller arasýnda
Sanki seraptý gördükleri
Önce þaþmýþ sonra pervasýzca koþmuþlar.
Atmýþlar kendilerini bir avuç çimenlerin üstüne
Yatmýþlar yuvarlanmýþlar.
Neden sonra gelmiþler kendilerine.
Özgür, huzurlu, ferah çimenler arasýnda
Hüzün yaðmurlarý altýnda
Mutluluk þarkýlarý tutturmuþlar…
27.05.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yahya Cumhur TAPCI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.