Kara kuru bir þeydi, Kays’ý delirten Leyla Ona Kaysýn gözüyle, bakmadan bilemezsin Mecnun bir gün görmese, kopuyordu vaveyla Sen Kays’ýn hasretini, çekmeden bilemezsin
Uðrun uðrun bir sevda, dolanýr sa baþýnda Görür isen cananý, hayalinde düþünde Lâva benzer sýcaðý, sen ki kendi döþünde Sevda da kor ateþi, yakmadan bilemezsin
Ayrýlýk denen derdi, tek baþýna çekip de Günlerce görmeyince, hep aklýna takýp da Hasretiyle kavrulup, yollarýna bakýp da Gözden inen yaþlarý, dökmeden bilemezsin
Gerçekleþir mi söyle, böyle hayal kursan da Vuslat gelmez bir türlü, ömrünü adasan da Sen her gün mutluluðu, düþünüyor olsan da Günü getiren þafak, sökmeden bilemezsin
Mecnun olmaz mý ki kays, tek suçlu sanýlýrsa Bir güzelin aþkýndan, del diye anýlýrsa Araya hiç durmadan, engeller konulusa Bütün tabularý sen, yýkmadan bilemezsin
Leyla bel ki bahane, kýbledir asýl yönün En büyük sevdasýydý, bilenler bilir dünün Ýzinden gideceksen, eðer sen de Mecnun’un Sevda bayraðýn çöle, dikmeden bilemezsin
Lüzumsuz’um böylece, aþýk Kays’la tanýþtý Leyla, Mecnun’un aþký, sevda da,uyanýþtý Beþeri olan bu aþk, Hâkk aþkýna dönüþtü Aþk için Hâkka boyun, bükmeden bilemezsin
Sadýk Daðdeviren Aþýk Lüzumsuz
Sosyal Medyada Paylaşın:
ASIKLUZUMSUZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.