GÖKÇE KIZ

Hasret daðlarýna kar yaðmýþ artýk,
Bu son mevsim bahar gelmez gökçe kýz.
Ayak yorgun, gözler fersiz, can bitik
Beyhude bir beniz solmaz gökçe kýz.

Sessiz bir çýðlýkla çýnlar kulaðým.
Hep uçurumlara çýkar yolaðým.
Dönmedi sefere çýkan ulaðým.
Gönül ahvalini bilmez gökçe kýz.

Zindana düþene mahkûm dediler.
Ne güldü ne de göz yaþýn sildiler.
Giden kafileler dönüp geldiler,
Hangi kuyu seni salmaz gökçe kýz?

Ne garip þu dünya her günü baþka,
Bugünü, yarýný ve dünü baþka.
Damakta tat olmuþ hüzünü baþka,
Hiçbir tat tadýný silmez gökçe kýz.

Bir yaz akþamýnda gül olup açmak,
Sana has gülzara kokular saçmak.
Gül iken reva mý bülbülle uçmak?
Ne giden ne kalan gülmez gökçe kýz.

Gönül harmanýndan bak yüzüm olsun.
Her hece her mýsra suflözüm olsun.
Mesut’um son demde son sözüm olsun;
Derlerki aþýklar ölmez gökçe kýz.

Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın: