her yalnýzlýk hýrsýzca
kâlbin feneriyle girer aramýza
gider zamanla sendeleyerek
alnýmýza izlerini çalarak
usul
usul
hep birisi için baþlayan
yürümenin verdiði keyifli bir ýssýzlýk
eskiyen gülümseyen yüzümüz
sönük bir liman
sürekli içi dýþa serpili bir ahenk
körkütük hayata sarsýlý
isli bir duvar ordusu sanki
anýlara çýkýk
aynalara deðdikçe geri gelir yalnýzlýk
tadýný çýkartamaz ne yapsa hayata kýsýk
yetmez tek baþýna bir ömür ýslýk
bi insana
veda gözler karasý
veda sözler arasý
aðýr aksak
âh ne olur
ne olur
neden yaratýldýðýmýza bir baksaydýk
seni kelime ede ede ben
yaþayaŋkelime