DEM GEREK

Yalvarma ne olur dil dökme yine
Boðma öpücüklere bana kal deme
Gidiyorum buralardan bu gece
Þimþeklerle yýldýrýmlar inince.

Fýrtýnalý havalara alýþkýným
Kesme rüzgârýmý durma önümde
Herkes sessizken sesi olmalýyým
Dökülmeliyim köz köz
Yazmalýyým þairce.

Yanmalý tatmalýyým
Ocaðý ateþinde kalpten korlar
Beþiðim ayaklarý taþtan
Eylülü sar kundaðýma
Göbek baðýndan olsun
Al þalýndan aþktan.

Düþler ülkesinin düþü
Rüyalarýnda kimsesizlerin
Dillerinde þiirlerim
Türküleriyle coþmalýyým
Ýþte benim mutluluðum.

Yol yolculuðu deðildir benimkisi
Yol aþkýdýr menzilim
Kal denilince kalýnamayan
Aþksýz köyün ulaðý olmazmýþ
Aþsýz kalýnca kurtlara
Köpekleri ulumazmýþ.

Buzdaðýnda erir karlý güneþim
Eylül çocuðuyum güne dem gerek
Akar selim coþkun rüzgarsýz mevsim
Aþktan oklarýna yârim em gerek

Israr etme ne olur…
Bana kal deme
Boðma baldan öpücüklere
Aþk prangalarýna gebedir hürriyet.

Islanamam el yaðmurlarýyla
Göklerine serilemem bulutlanarak
Çatlak oluklarýmdan
Yýldýrýmlar fýrlatarak.

Yalvarma ne olur dil dökme yine
Boðma öpücüklere bana kal deme
Gidiyorum buralardan bu gece
Þimþeklerle yýldýrýmlar inince.


Sosyal Medyada Paylaşın: