DOLUNAYIN PARLAK IŞIĞINDA

Bir sonbahardý,
Sonbahar da bir gece yarýsý,
Gökyüzünde kocaman bir dolunay,
Dýþarýda nemsiz, serin,
Þurup gibi hava vardý.

Hafiften esen bir rüzgar vardý,
Usulca gezindi alnýmda,
Saçlarýmýn arasýnda,
Bütün yorgunluðum,
Uçup gitmiþti bir anda.

Dolunayýn parlak ýþýðýnda,
Ýnsanlarýn yüzleri ýþýmýþtý,
Mutluluktan,
O en güzel hülyalý akþamlardan,
Eylül, en güzel zamandý.

Ýncecik, gül gibi fidanlar,
Hem kýzlar, hem erkekler,
Manolyanýn mis gibi kokusu,
Sarmaþdolaþ tý sevgililer,
Dolunayýn parlak ýþýðýnda,
Adý konmamýþ bir karnavaldý.

Uzaklarda bir kuþ ötüyordu,
Sanýrým bu öten bir baykuþ’tu,
Õterken þehrimizin son baykuþ’u,
Rüzgar, iþte o an durmuþtu.

Sanki bir fýsýltý, yada uðultu,
Yoksa bir ses, benimi çaðýrýyordu?
Tüylerim diken diken olmuþtu,
ama,
Korkmanýn manasý da yoktu.

Evet bir sesler geliyordu,
’Ahmet-Mehmet-Mustafa,’
Arada bir dua,
’Ali-Ýsmail-Abdullah,’
O an anladým, aðaçlar aðlýyordu,
Gezi Parkýnda.

Fidan gibi evlatlar tam karþýmda,
Havuzun yanýbaþýnda duruyordu,
Beþ fotoðraf anýtmezarda,
Mezar taþlarý ýþýk saçýyordu,
Dolunayýn parlak ýþýðýnda.


Yazar Sayýn Ahmet Ümit’in,
"Beyoðlunun En Güzel Abisi"
adlý kitabýndan parçalar alýnýp,
þiirsel olarak düzenlenmiþtir.
Tüm cümleler Ahmet Ümit’e aittir.

ÜMÝT NADÝR ESÝRCÝ
18;02;2018


Sosyal Medyada Paylaşın: