Ben kuru bir can

Merdivenlerin baþýnda,
Öylece beklerdim seni.
Ve sonra,
Gözbebeklerimin tam ortasýnda,
Ilýk bir rüzgâr gibi süzülürdün bir anda.
Güneþ utanýrdý saçlarýndan.
Gözlerin deðince gökyüzüne,
Gökyüzü kahrederdi maviliðine.
Bense kuru bir can.
Ne güneþ kadar güçlü,
Ne de gökyüzü gibi özgür.
Dedim ya, ben kuru bir can.
Rüzgârýn kasýrga gibi savururdu acizliðimi.
Ve saçlarýn kör eder,
Gözlerinse boðardý beni maviye.
Öylece süzülüp geçerdin yanýmdan.
Sen geçerdin de,
Kokunu býrakmazdým hiçbir yere.
Hapsederdim ciðerlerimin,
En derin mahremlerine.
Ve sen bilmezdin hiçbir zaman,
Dersler deðiþirdi.
Sesler deðiþirdi.
Hatta tahta silinir,
Yazýlar hiç yazýlmamýþ oluverirdi.
Ama bende her þey ayný kalýrdý:
Sesler sen.
Dersler sen.
Ve tahtada,
Hep senin alfaben...

V.SORMAZ















Sosyal Medyada Paylaşın: