BAŞIM GÖZÜM ÜSTÜNE HAFIZ...

Düþlerim yeþerdi hafýz ama yetmedi asla yetmedi
Yatýya kalan hüzündü, hafýz:
Hani, hani, düþlerimi telaffuz ettiðim alt belleðim
Miadý dolmadý madem ömrümün
Mizacýma da yenik düþtüm nasýl ki bir ömür ben.

Ýçimde ihtilaf kuþlarý sökün eden
Gözlerimde yeþil parýltýlar
Mizansene uyamadým asla
Bir yattým bir kalktým baktým ki:
Bir asýr geçmiþ üzerimden adeta sýrtýmdaki yük gibi
Ýçerlediðim kadar da þaþkýným
Çeþme baþýnda nöbet tutan bir köy kýzý olsaydým keþke
Ne þehre âþýk olduðum ne de þiirlere
Ömür yitip gitmeden sevmeliyim daha çok ama kendimi

Zanlar ne ki zaman aþýmýna uðramýþ bir kere vicdan
Ve bunca insan
Harabe olmuþ yüreðimden kat çýktýðýmsa
Þerh düþtüðüm cennet içimin de iki yakasýnda saklý
Sarýklý mý düþlerim?
Sancýlý mý yoksa gülüþlerim?
Sakin olmayý hep istedim
Gel gör ki coþkum ve heyecaným asla tükenmedi
Akabinde devasa bir sevgi yüreðimin de kat izinde saklý
Ýhbar ettiðimse içimde coþku dinmeyen o þarký:
Hangisi mi?
Asla söylemem yoksa kýrýlýr iðnesi

Kýrýlan kalbim darmadaðýn da ömrün sayfalarý
Durduk yere sevip de yazmýyorum, hafýz
Yeter ki kýrýlmasýn yürekler nasýl ki her insanýn içinde saklý
Kâbe…
Yetiþen biri var nicesine tanýklýk eden
Tutan biri var elimi
Varsýn bir elim boþ kalsýn
Dolmaz mý sahi insanýn çilesi?

Baþým gözüm üstüne kaderim, kederim, hafýz
Hafýzamda saklý binlerce kayýt nasýl da izini
Sürdüðüm gizin devamý
Bir þiir derken bir hikâye
Kimine göre esir
Bana göre nesir her yazýlan
Nesine yettim ki insanlarýn durduk yere de ihbar
Etmiyorum içimdeki sancýlý çocuðu
Hem nasýl da kolay/mýþ masum kalmak
Ýnsan da içini bozmadýktan sonra
Kat çýktýðým ne çok merdiven
Hala bulamadým kendimi, verdiðim
Kayýplarýn ardýndan
Nesli tükenen bir türüm ben
Türediðimse inanç ve sevgiden
Umudun da t/aþkýn mizacý
Elbet dolacak vadem
Direndiðim kadar kendime, kýymetim
Varsýn bilinmesin, hafýz

Nasýl ki enginliðime þahit Rabbim ve iyi niyetime
Karalar b/aðlamýyorum artýk
Bak nasýl da pür-ü pak alným
Sadece meleklerdir öpen
Bir de melekelerim nimeti Rabbin
Kanatlarýmdaki yarayý da az evvel sardým
Sarýp da sarmaladýðým Ýlahi Rüzgârý
Konuþlu olduðum kadar göðe
Kamp kurduðum devasa bahçeler nasýl ki yine Rabbin nezdinde
Kundaklansa da mabedim
Yaþatan biri var beni
Yazdýran da kalemi
Kelle koltukta yaþarken asla da korkmadým ölümden

Ýman gücüm, hafýz: hem sen bilirsin beni Allah’tan sonra
Zaten sen ve ben deðil miyiz adeta için için esen
Þems’in rüzgârý.
Çiçek miyim yoksa pervane mi?
G/izini sürdüðüm huzur asla da pervasýz olmadým severken
Biraz pejmürde belki olsa da aykýrý bu asra
Biraz hür olmanýn hayalin kuran
En azýndan yazarken severken gerçek kýldým bunu.

Hüznüm, hafýz ve hazan dolu ruhum
Gýybet edenlere asla itibar etmedim:
Ya, kulaðýma çalýnanlar?
Ya, beni benden çalanlar?
Çanlar çalýyor hafýz:
Bak, ezan okunuyor:
Ey, yüce Rabbim sen daim kýl vatanýmý ezan sesimi.
Varsýn göçüp gideyim ansýzýn
Teyakkuzda geçti de ömrüm ne mi geçti elime?
Çok þey, hafýz:
Bak, bak baþýma dikim ve ödün vermeden yýldýzlar saçan
Gözlerim…
Çok da özlerim hani gidenleri
Teselli bulduðum günde saklý mevcudiyetimi
Bahþeden Rabbime koþarým
Hem Allah rýzasý için sevmedim mi bunca zaman?


Sosyal Medyada Paylaşın: