İnsan Bir Kere Ölür...

Her bulunduðum yerde yitiriyorum seni
Yanýbaþýmda olduðun oluyor kimi gün
Ya da ben oluyorum sessizce gözlerinde
Bir yaprak kýmýldýyor hafiften
Bu sessizlik bir kasýrga baþlangýcý
Kükremeye hazýrlanýþý denizin
Bu, aslanlarýn sarý, vahþi gözlerindeki ölüm parýltýsý
Bu bir yerde erimek
Apansýz yok olmak belki de
Ve sonra susmak, susmak yüzyýllar boyu
Beni unuttuðun bir uzak çizgide
Tuvale sürdüðüm boya deðil artýk
Kýrmýzý kan rengidir gözlerimin
En karadan daha kara yok
Oysa en beyazdýn sen gecelerimde
O bana en yakýn renkti tüy gibi
Buram buram sýcaklýðýný çizerdim duvarlara
Kokun bir tuhaftý çocuksu
Sonra katmerli bir gül gibiydi baygýn
Gecenin en koyulaþtýðý o yerde
Düþerdi ellerime darmadaðýn.
Öten bir ishak kuþudur þimdi
Haber getirir ölümlerden, dinle
Yaþamak bir manga asker karþýmda
Ateþ etmeyin diyorum
Bir diyeceðim var
Gözlerimi baðlamayýn
Son defa görmek istiyorum insaný
Göðü, güneþi, denizleri
Ve bu son ölümün olsun diyorum
Bir daha öldürmeyin beni.
Kibritim ýslak
Sigaram yanmýyor
Ne olur bir ateþ verin
Bu ilk aldanýþým deðil
Bu ilk sönüþü deðil umutlarýmýn
Ben bu denizin son kýyýsýyým.
Bir cam kýrýldý uzakta
Ta uzakta, içimde bir cam kýrýldý
Bütün þiirlerim anlamsýz þimdi
Resimler renksiz, þarkýlar ruhsuz
Hiç bir þey artýk avutamaz beni
Bakýn, bir çað devriliyor içimde sersefil
Son þair de kýrdý son kelemini
Ýlk meþaleyi kim yaktý bu karanlýkta
Kimdi aydýnlatan benim zindan gözlerimi
Sevilmek mi
O son artýðý en ilkel çaðlarýn
Bir maðara duvarýndaki en eski resim
Ya sevmek
Hiç sönmeden bir ömür boyu
O en güzel huy benimsediðim
Yýkýldýkça tutunduðum dal bu boþlukta
O en insancýl gerçeðim benim
Ben hep böyle yüzyýllar boyu sevdim
Çaðlar boyu
Kopkoyu bir geceydi yaþadýðým sevince
Ellerimi arardým, bulamazdým çoðu gün
Bir saklayan vardý beni
Bir tutan vardý
Sana yaklaþamazdým
Anlayamadýðým korkular vardý içimde
Hep böyle seninle sensiz kalýrdým ben
Bir kývýlcým sönerken
Bir yanardað patlardý içimde.
Ko þimdi ben yalnýz öleyim
Vur ellerimi ekmeðimi al
Tiksinir beni kim görse sensiz
Utanýr yalnýzlýðým bana baktýkça
Aynalar mý
Hani nerdeler
Kimbilir kaç yüzyýl oldu kendimi görmeyeli
Adým mý neydi
Besbelli unutmuþum
Hadi vur
Hadi öldür
Kurtar beni ezilmekten çürümekten
Hadi gel, açtým kollarýmý
Bir zaman
Ölmeye vaktim mi vardý seni sevmekten
Sen büyüyen bir sessizliktin içimde
Beni ben eden en duru ýrmaktýn
En güzeliydin mozaiklerin
Seninle maviydi gökyüzüm
Çiçeklerim sende yeþerirdi
Sen bambaþka bir evren yaratýrdýn
Sularýmdan Güneþimden rüzgarýmdan
Bak! Nasýl da her þey deðiþiverdi apansýz
Þimdi bu karanlýklarda yapayalnýz
Mavi mavi bir resim aðlar duvarlarýmdan
Ben bir tohumum
Al beni topraða ek yeniden
Neredesin hani ne oldun
Antik bir kadýn baþý mýydýn
Yoksa bir deniz miydin eskiden
Yosunlarýn kurudu mu öldü mü balýklarýn
Hani bir Nefertiti yaþamýþtý eski Mýsýr’da
Yoksa o muydun sen
Hadi, anlat bana neydin
Belki de uzak belirsiz bir noktaydýn sen
Öyküme girmeseydin
Ýnsan bir kere ölür
Her gün ölen umutlarýmýzdýr içimizdeki
Paramparça olmuþ sevgilerdir
Her aldanýþ
Yeni bir aldanýþa hazýrlar bizi
Zamanla renkler deðiþir
Donuklaþýr anýlar
Silinir üstümüzden
Güzel olan ne varsa
Görür içindeki bütün hayallerin olduðunu
Ýnsan yaþarsa.
Ve bir gün insan da ölür
Çimen gibi yaprak gibi
Sarsýlýr yeryüzü yerinden
Devrilen koca bir aðaçtýr sanki
Durur atýþlarý yorgun kalbimizin
El, ayak kesilir
Göz ölür, dudak ölür, kan ölür
Susar ta içimizde
Yýllardýr çalan çalgý
Bütün teller ses vermez olur
Acýlar diner
Ve bir gün biter bu çirkin oyun
Perde iner...

Sosyal Medyada Paylaşın: