Her nedense Toprak ve çiçek kokusu vurdu burnuma! Her gün dört duvar arasýnda; Baþýný kah pamuklu yastýkta, Kah mutfaktaki leziz yemeklerde. Akþam perdeyi kapatýrken, Sabah açarken, Hep ayný manzara...
Cemre günleri yaklaþýyor Ýçim içime sýðmýyor. Kendi kendime bir isyan çýkarýp Devrim mi yapmalýyým? Çocukken okuduðum O masal kitabýna...
Daðlarý evi, Taþlarý yastýðý, Çimenleri yataðý, Bulutlarý yorganý, Pýnarlarý duraðý Ve her sabah Gökyüzünü maviye boyayan Çobana...
Dönerli bir taþ koltuða oturup Mis gibi havayý teneffüs edemedik Koyunlarýn melemesini dinleyemedik Köpeðin baþýný okþayamadik Kuþlarýn kanat çýrpýþlarýný seyre dalamadýk Çoban kadar olamadýk!
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.