Kaç acýnýn izi var, þu ýslak gözlerimde Düþündükçe ben seni, maziye dalýyorum Bir tek yalan yok idi, o tatlý sözlerimde Dertlerim depreþiyor, inan kahr oluyorum
Özlem nöbetleriyle, göçerken niceleri Kaç kere yazdým, bozdum, þiirde heceleri Yalnýzlýk kokuyorken, uzun yaz geceleri Kin kusarken yüreðim, kahýrla doluyorum
Aþamam sorunlarý, yenilirim bendime Baðlý kalmýþtým oysa, yeminime andýma Her gün yirmi dört saat, kýzýyorken kendime Dokunan ah iþitir, burnumdan soluyorum
Meðerse sarýlmýþým, sevda diye yýlana Eskiden çok acýrdým, saçýn, baþýn yolana Bile bile baðlandým, aþk denilen yalana Vuslat denildiði an, hep aciz kalýyorum
Sevgi doludur yürek, ipeksi dokunuþtur Her düzlüðün karþýtý, yüksekçe bir yokuþtur Doyulmayan sevgiyi, insanlýða sunuþtur Bunca olandan sonra, sanma ders alýyorum
Sevgi denilen duyguyu, gidip mezatta sattým Aþk denen duyguyu da, tutup denize attým Kalp kapýsý mühürlü, her güzele kapattým Azat ettim sevdayý, elimle salýyorum
Lüzumsuz’um düþünme, gidiyorsun bil yeter Mutlu olmak için de, þen ve þakrak dil yeter Kaç günlük ömrün var ki, bir kerede gül yeter Acýyý meslek yaptým, hep hüzün alýyorum
Sadýk DAÐDEVÝREN Aþýk LÜZUMSUZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
ASIKLUZUMSUZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.