bir ol makamý derdin
ol zaman boþluðuna göçen gözlerimin ilk þahidi
toprak menziline süzülen o son tebessüm
öz’den öz’üme yoldaþ tek nefes
özün özü o can
insan.
sana uzanýrým sonra
ellerime bakarsýn
çýplak
ter
kül
hüzün
içim burkulur
kalbimin atlasýnda
avuçlarýmda ölüm
sýcak
tutuþur
ateþ
þiir
sevsek de
bir araya getiremedik
iki yarýsýný ömrümüzün
özledik
eser rüzgarýn güftesi sonra
kýyýsýndan hüzünlerin
bir fasýl ömür geçer
’her þey akar’
yaþayaŋkelime.