BU AKŞAM

Nerde benim çayýr-çimen daðlarým?
Çöle döndü görmez misin, baðlarým,
Þimdi geçti benim, altýn çaðlarým;

Bu gün benim, süt diþimi kýrdýlar,
Kör býçakla yüreðimi yardýlar!...

Devran sesiz, gün kayboldu ve akþam,
Düþtüm sokaklara bir yorgun adam,
Rahmet diye yaðar gönlümüze gam;

Bak çekildim usulca bir köþeye,
Kapýlarý örtüm, zevke, neþeye.

Omuzum çekmiyor bu aðýr yükü,
Artýk kar eylemez ne þarký, türkü,
Yediðim, içtiðim, zýkkýmýn kökü!

Kaç gözeden aktým, kaç kaba doldum,
Sonunda bir buhar gibi kayboldum.

Bundan böyle beni arama, sorma,
Beni yordun artýk, kendini yorma,
Gülüm, duymam artýk, boþa haykýrma!

Gecemizi bölen ýlýk nefese,
Kulaðým kapalý her gelen sese.

Biri çýkýp gelse, beni uyarsa,
Bölündüm, daðýldým, bak arsa arsa,
Sürse beni Edirne’den, ta Kars’a;

Son düþtüðüm yerde bilirim, kalmam,
Gücenmem, incinmem, asla kýrýlmam...





Hayrettin YAZICI











Sosyal Medyada Paylaşın: