Sokaklarýnýn ýssýzlýðýnda kaybolmuþ bir kýz çocuðuydum ben. Sonbahar yalnýzlýðýmla, yüreðimde kurduðun ülkede artýk adý Umut olan mezarlýklar, can kýrýklarý ile dolu kaldýrýmlar, bulutlu ve kapalý gökyüzü, kanlý ve karlý bir taht var. Affet sevgili seni gömdüðüm toprakta ikimizin þarkýsýný dinleyemedim. Hiç bilmediðim þehirde, hiç bilmediðim bir mezarlýkta bilmem kaçýncý numaralý bir mezar. Ýçinde soðumuþ bedenin ve hatýralarýmýz kaldý. Son bakýþýnda veda vardý, son öpüþünde hasret fýsýltýsý ve son telefonunda yanýna gelene kadar kaderin demi vardý. Eski plakta bir Müzeyyen parçasý, senden kalan son gözyaþý. Hoþçakal toprak kokaným, hoþçakal yarým býrakaným.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayzen Ömür Kinter Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.