Hükümsüz duygular

Eskisi gibi deðilim artýk,
Günden güne takvimden düþen yapraklar gibi benliðimden düþüyorum.
Umut edip beklemekten, hayal kurup yýkýlmasýndan yoruldum.
Umutlarýmý, hayallerimi özgürlüðüne uçurdum.

Dilimi saran ’’KEÞKELER’den’’ kendimi alamýyorum,
Ellerim dizlerimde, piþmanlýklarým için dövünüyorum.
Boþu boþuna geçip giden hayatým için,
Gece gündüz aðýtlar yakýyorum.

Eskisi gibi deðilim artýk,
Ýnançlarýmý yitirdim,
Güvenimi kaybettim,
Aldana aldana güvenmemeyi öðrendim.
Kalbim baðýmsýzlýðýný ilan etti.
Aþk adýna bütün duygularým hükümsüz,
Dilimden çýkan sözler artýk sansürsüz.

Yüreðim de sadece kýrgýnlýklarý biriktiriyorum,
Biraz da olgunlaþmaya baþladým...
Yaþattýklarým karþýsýnda yaþadýklarýmý hak etmediðimi gördüm.
Kim bana nasýl davranýyorsa öyle davranýyorum.
Gidenlere kal dememeyi,
Zorla kendimi kimseye sevdiremeyeceðimi öðrendim.

Eskisi gibi güçlü de deðilim ama,
Vurulunca düþmemeyi,
Düþsem bile kendi kendime kalkmayý öðrendim.
Týpký bebekliðimde olduðu gibi,
Hayata en baþtan emekleye emekleye,
Düþe kalka yürüyerek baþladým.
Geçmiþimi kaybettim,
Geçmiþte kalanlarý kaybettim,
Hepsi hükümsüzdür.
Sosyal Medyada Paylaşın: