Mecazdır

Mecazdýr yaþanýr
Kimse ölmez, kimsenin ölmüþlüðüne
Ýçli bir benzetme sanatýdýr
Önceki yarayý sonraki heyecana bezemek
Ve en yoksul mahallesidir; yüreði,
Bu kent eskisi insanýn, dilsizim
Dil sýzým... Sensiz kere sensizim
Sen bilip söylemez yorgun yaným,
Kadýným
Çözüp atsam kilidini gitsen mi?
Yol iþte bildiðin, ince
Jilet kadar keskin, bu nakýþ
Bu yanan, bakýþ
Ýki irice göz
Bu yansýz, yalansýz söz
Bölündüm
Sayýsýz kere sayýsýz
Sen,
Bin kýrýk ayna
Ve bininde benim yüzüm
Hep gibi, hiç gibi, çok gibi ama en çokta
Yok gibiyim.
Aklým tek saklým bu oyunda
Boyuna mý sevmeliyim?
Yoksa enine mi?
Hayat dediðin kaç adým?
Yârim, yarenim, yadým.
Saymak bereketini kaçýrýr özleminin.
Senden bahsederken
aklýmýn yan yollarýnda dolanýyordur O þimdi diyorum
Sana yakýn, bana uzak o kentte
Kostümsüz, tuvaletsiz iþte, öyle
Anlatamam sevgilim
Bu çok uzun bir hikâye
Sen
Aklýmýn çukuruna düþmüþ bir kadýn
Ve sorduðum bütün sorulara
Cevaptýr benim yalnýzlýðým.
Hayýr
Kuþ deðil o Leyli
Bir aðacýn sesi
Fener’de bir akþam üstü
Herkes yorgun
Herkes kendine biraz dargýn
Unutma Leyli, unutma
Her þey geçer/gider
Her gidenden biraz kalýr
Kýþýdýr bir aþkýn en güzel yaný
Ama nedendir bilinmez... Her aþýðýn aklýnda
yalancý bir yaz kalýr. ...........
Ve mecazdýr yaþanýr
Kimse ölmez kimsenin ölmüþlüðüne!
Kadir Ünal
#cebimdekanatseslerim
Sosyal Medyada Paylaşın: