Her harfine binlerce hasret yükleyip sana okunmasý imkansýz mektuplar yazýyorum Anne
Yolunu kaybetmiþ garip bir yolcuyum Ne tarafa yönelsem sonu çýkmaz yollar Saða sola yalpalayan ayaklarým Siyah bere yeþil mont Dudaklarýmda titrer mor ninnilerin Sýrtýmda aðýrlýðýnca keder yüklü çantam Boynumda kementtir sevdamýn son sözü
Kanadý katrana bulanmýþ bir martý çýðlýðý ruh halime eþlik ediyor. Denizin mavisi mi? Yoksa iyot kokusumu içimdeki korkunun sebebi! Çiçekçikýz, siyah bir karanfil uzatýp abla baþýnýz sað olsun deyince farkýna varýyorum yanaklarýmdaki ýslaklýðýn
Yabancý kaldýrýmlarda Yalancý umutlarýmý gezdiriyorum Bulanýk çehreli insanlara rastlýyorum Duyduðum her ses Her ses yokluðunu anýmsatýyor
Belkilerim boþa çýkýyor yine Ne sensizliðime çare hiç bir þehir Ne de acýlarýma derman tebdili mekan!
Baþladýðým her þiir yarým Kaleme aldýðým her yazý kifayetsiz kalýyor. Oysaki: Sýnýrsýz bir ülkenin geniþliðinde Sýnýrsýzca sevmiþtim seni ben
Günbegün artýyor kýrýlganlýklarým Merhaba demek istiyorum Ölmeden son bir kez sesini duymak Þefkatli dokunuþlarýný tenimde hissetmek Ve bir varmýþ bir yokmuþ misali Öylece çekip gitmek Mavi sularýn köpüðüne karýþýp ’Deryada bir zerre’ misali yok olmak istiyorum Ayný senin gibi Anne
#hüzünlükent
🍂31/01/2020🖤
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.