CAN ERİĞİ

Küçük bir can eriðiydim ben , bir o kadar da küçük yürekli bir çocuk dikmiþti beni buraya
O gün bu gündür beni sever ben de onu
Beni dikerken þöyle demiþti:
etrafýndakilere
Bir gün bunun altýnda oturup meyvelerinden yiyeceðim
Bu çok hoþuma gitmiþti gülmüþtüm
dedim ki içimden bu çocuk beni sevecek Bana da bakacak galiba
zamanla yavaþ yavaþ büyümeye baþladým dallarým filizlendi çiçeklerim açtý insanlar ve çocuk meyvelerimden yemeye baþladý
bu çocuðun çok hoþuna giderdi bir o kadar da çekinirdi bana zarar gelmesinden
Bir zaman unuttu beni galiba dedim gelmedi bir þey oldu sandým onu görmek için uzandýðým camda yoktu
Gel zaman git zaman bir sabah ip baðladýlar dallarýma
korktum çok korktum çocuk yoktu
ayný sabah geldi kara bir tabutla yanýma
ilk defa onu bu kadar üzgün görmüþtüm
çaresiz ne yapacaðýný bilmeyen þaþkýn
sonra kendime söz vermiþtim bu bahar dallarýmý olabildiðince çiçekle dolduracak onu sevindirecektim
ben yaptým ama o sevinmedi
þimdi galiba onun baharý geliyor bahçede
bir neþe bir cümbüþ hani utanmasam köklerimden çýkýp bende katýlacaðým ben bunu hiç unutmayacaðým
insan sonbaharda mý yapar bunu bir tane yapraðým bile yok
oysaki herkes süslü püslü
bunuda söylemeyin aramýzda kalsýn
kýskanmýþtý beni
çünkü onunda saçý dökülmüþtü
artýk oda kendi meyvesini yetiþtiriyor
benim çocuk oldu kalýbýnda adam
ruhunda hep çocuk kalsa da…

Sosyal Medyada Paylaşın: