ODADA GEZEN GÖZLERİM
bir gün aydýnlýðýnda, ahlar yol alýyor,
þöyle etrafýma bakýyorum, öyle içli içli,
kocaman bir dolap, kocaman iki þifonyer, ayna ve önü, iki baþ ucu çekmecesi, bir bilgisayar masasý,
ve üstleri yýkýldý yýkýlacak,
birden aklýma geliyor bir de baza var,
yatýyor bütün umutlarým, hayallerim,
bir ben dahil deðilim,
bütün düþ’lerin dýþýnda, kapý mandalý gibi,
ben ölünce, kim ne yapar,
bu ardýmda kalan ,
kullanýlmayan hayallerin toz pembesinde,
ev aðlar, eþyalar unutulmuþ bir aðýt yakar,
düþündüm, ne kadar gereksiz,
ne kadar boþ, tuval üzerinde,
pembe dökülür, aðý kalýr,
týpký ben gibi, yaþamak deðmez,
belki de unutulmuþluk,
bu kadar aðrýyor,
acýtýyor, yüreðimin en derininde,
sonra odada gezen gözlerimi , sürüye sürüye çýktým, günaydýný es geçerek…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözþiirleri
#sibel_karagoz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.