Düşün ki

Çýðlýðý zamanda bir halk
Bakýþlarýnda yaþam
Yüreðinde daðlarý barýndýran,
Bir insan düþün.
Nefesi yaþam kokan
Bir kadýn düþün.
Düþün ki yaþam bulasýn
Düþün ki,
Ölümün neyden korktuðunu anlayabilirsin
Düþün,
Düþün ki insan olabilesin.

Hakka zindan olmuþ adaleti düþün.
Her sözü zehirli bir hançer gibi
Böðrüne saplandýðýný düþün,
Düþün ki kendin olabilesin
Düþün ki sen "sen" olabilesin.

Yüreklerden korkan ölümü düþün,
Düþün ki yaþayabilesin...

Ýnsanlýða tohum serpen o ilk insaný düþün
Ýlk tohumun serpildiði evreni düþün.
Düþün ki insan olabilesin..

Ölümü kucaðýnda uyutan,
Dünyayý ölüme mabet yapan
Ölüme,yaþamý zehir edenleri düþün
Düþün ki yaþayabilesin...

Ey ölüm!
Çýkacak ve o zehri tadacaksin.
Ey zindan,koruyamiyacaksin gizemini l,
Sen adalete mahkum olacaksýn.
Ey insan!
Ya sen nereye kaçarsýn?
Yorulup düþecek ve insanlýða haps olacaksýn.
Yaþam sen anasýn.
Güneþi güzelliðinde doðuran
Cenneti ayaklarýyla ezensin
Sen hep var olacaksýn..

Erhan NUJÝYAN
Sosyal Medyada Paylaşın: