Adým adým yürümek... bu da neyin uðraþý; Topu topu yaðmurla bir beraber özüttüm. Çakan þimþeklerden korkmak da neyin telaþý; Þimþeðe çarpýlýp, bulutu eren hüthüttüm.
Bir uçtan diðerine yol yapmýþ ustabaþý; Gözümün aldýðý yedi renk; tek tek yol tuttum. Gök kubbenin gök kuþaðý sanki pýnar baþý; Güneþ huzmesinde suyu kanan yekvücuttum.
Cemre göðe düþünce duman almýþ dað baþý; Baharla gelen göçmen kuþlarla kanat vurdum. Bir coþku, bir heyecan, sanki düðün, toy baþý; Bugün ilmek ilmek her kuþa habitat kurdum.
Ýlk açan çiçekten ilk öz alan, obabaþý; Yavru kurtlarýyla petekler ördüm de geldim. Tarlayý süren rençper çoktan yapmýþ iþbaþý; Cansularýna alýn teri serdim de geldim.
Ve yine saðanak baþlýyor rüzgara karþý; Ve yine yeniden gözümde küçültüyorum. Direnme yürek, karýþ karýþ gezdim ben arþý; Ýçinde mutlu mesut güller büyütüyorum. Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.