BİLİNMEZLİKLERE DOĞRU

Gözlerimin pýnarlarýndan yaþlar boþalýyor
Eylülün hazanýna hicranýyla aðýtlar yakýlýyor..
Yaðmur yaðýyor dedim ya bir anda
Gökten deðil yüreðimin sessizliðinden


Yaðmuru olmalý insanýn
Eylülüyle baharýna kavuþturacak.
Canýnýn ötesinden yaðmalý ki yaðmur puslanmýþ camlarýn damlalarýna inat..
Kalbin derinliklerinde susuzluða merhem olarak...


Geçen ömrün kuraklaþmýþ topraklarýna
Yalnýzlýklarýma seslensem duyar mý sensizlik.
Eylülde yitirmiþliðin kuru yapraðýndaydý sessizlik.

Gökyüzünün maviliðiydi umutlarým oldu benim..
Özlemlerim düþlerimde
Zaten olmadý senden sonra.
Ömür denilen hýzla geçen lahza
Beni acýlarla buluþturdu ara sýra..
Yapay insanlýklarýn yakýnlýklarýna katlanamadým,
kanattým hep sol yanýmý..

Susmayý denedim
Susmak içselleþti bende.
Yalnýzlýk ana dilim oldu.
Bana verilen ömür vadesinde...

Ömür sularý topraða akýyor
Bilinmezlik heyula kavramýnýn dehlizinden korkuyor..

Irmaklarýn çaðlamasý, akýp giden zamanýn hesabý
Kendimizle nasýlda özdeþleþiyor..
Sözün menbaýný tükettirdin sen
her gidiþinde...
Þimdi konuþ demen en büyük sessizliðim silahýn kara mermisinde ...
Yüzümü saklýyorum gecenin karanlýðý geçmiþin kendisiyle..


Duvarlar
örüyorum taþtan..
Duygularým sýzmasýn diye iç çekiþlerime..
Kimse içimdeki derin hazinelerimi bilmesin diye.
Þiþeye koydum attým denizin inci mercan dolu derinliklerine...
Kim kimi nasýl anlayabilir diye aklýmdan geçti kendimce..

MERYEM KARAPINAR
Sosyal Medyada Paylaşın: