Yükseliyor sonsuz özleyiþ dolu mor bulutlar, Bir yalnýzlýk rüzgarý geçiyorken kollarýmýn arasýndan Ve içimi sararken bozkýrýn çaresiz sükutu. Kaplýyorlar birer birer muhabbet denilen yüce arþý Sonra selamlaya koyuldular alem-i arzý Bir o yaðmur damlalarý bir de gölgemdi kimsesizliðime karþýt. Ve sulandý çorak, kýraç hasret topraklarým Filizlenir mi bilmem? Ektiðim vuslat tohumlarým,
Bir ýrmak dökülüyor gönlümün keder denizine hasret vadisinden Her köþe baþýnda beni beklerken çaresizlik Ve bir halka daha eklenirken sitem zincirine. Denizle göðün birleþtiði yerden gözlerin yükseliyor. Sonra bir þeyler çiziyor kederli denizin baðrýna nurdan O çoþkun deniz duruluyor, bir bekleyiþe koyuluyor O bekleyiþtir ki kapý eþiðinden hüznüme sýzan ilk ýþýk Ve açýlýr mý bilmem? Bu denizimde vuslat yelkenlim Sosyal Medyada Paylaşın:
Özturk Kağan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.