CAN YÜCEL'E...

gözlerinin içinde,
bambaþka bir mucize vardý..
yüzü;
görenlerin ufuk penceresini aralýyordu...
hayatýný bir þarap mevsimiyle sonlayýp,
cinayetine sebep olmanýn anlamýný
çok önceden ,yaþýyor
ve ,
biliyor gibiydi kaderinin...

ve O;
tüm soyutluðuyla;
bindokuzyüz yirmialtýda doðdu,
ve kaþlarýnýn altýnda ki dünyada
ölüp ölüp,
sevenlerinin kalbinde dirildiði zaman,
dudaklarýnda ki muamma,
namuslu bir kýz tablosu çiziyordu;
bindokuzyüz doksandokuzda;Datça’da.....
Onun tek erkeklik çeðiziydi bu...

bir sevgili nasýl isterse,
sonsuzluðun imzasýný atmayý,
öyle istemiþti
çeðizini harcamayý...
ve dudaklarýndan
henüz;dize dize çýkmamýþ
o cevher dumanýný
ikibinli asra taþýmayý......

O son verirken hayata,
bana;
yaþamayý öðütleyen þiirler býraktý...

izin ver;
izin ver ki geleyim;
o öðütler yaðdýrdýðýn zavallý ben;
geleyim ...memleketimde ki kabristanýna....
ellerini süremedim,
topraðýný bari yüzüme sürmek adýna...
Datça’da denize nazýr
dünya tabiatý yataðýna....

.....

ben Datçalý’yým...
evim;
canlarýn yücesi ,
Can Yücel’e;
sadece iki adým....


29.08.2006
19:58


Sosyal Medyada Paylaşın: