Zaman, gözyaþýmý alýp bir yataða döktü. O, sindiremeyince çalkalandý her damlam Vuruldu kýyýsýna; birden bir löktür çöktü. Ýçti, tuzlu demeden her zerresini cudam.
Kalp, kýrýldý sandým; taþýrdý, zebil etti. Dedim: ya bu ne iþtir; sorgu üstüne sorgu... Cevap kaçtý ben koþtum; bulduðum, gafil muti Aðzý var dili yoktu; cevabý, özne kurgu.
Kurgulayaný da kim; taþanlar, yosun tuttu. Durdu o an göz yaþým; zaman, verdi teselli. Kuruttu pýnarýmý; hani ner’de avuntu? "Bu ömrün!" dedi zaman; "yaþadýðýn tecelli."
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.