ANNE

Avuçlarýma boþluk doluyor,
Uykularýmdan düþlerim çekiliyor,
Göðümden yýldýzlar düþüyor,
Sen yanýmda yokken anne.

Ay Vakti’nde doðmuyor,
Güneþ bulutlara saklanmýþ,
Serçeler saçaklara konmuyor,
Uzak olduðunda benden anne.

Mevsimler kaçýk, günler uçuk,
Ekinler gök deðil,
Toprak solmuþ...
Ýbibikler ötmez olmuþ,
Bulutlar asýk suratlý,
Yaðmurlar aðlamaklý,
Çalýlýktaki kuþlar, kuluçkaya yatmýyor...
Gökteki kuþlar kýrýk kanatlý,
Bana gelmediðin mevsim anne.

Vakit ikindiye gelmiyor,
Yýldýzlar karanlýktan korkmuþ.
Ay geceye gülmüyor,
Sen bana gülmeyince anne.

Karanlýk boðuyor gecelerimi,
Gözlerini bana kapadýðýnda anne.
Alýyorlar bilmecelerimi,
Yüzünü çevirdiðinde benden anne.

Çalýyorlar masallarýmý uykularýmdan,
Kesildiðinde sesin kulaklarýmdan.
Bunu sen biliyorsun, üþüyor yüreðim,
Eksildiðinde nefesin yüzümden anne.

Ellerim uyuþuyor,
Ellerini çektiðinde ellerimden.
Rüya, masal, ninni hep buluþuyor,
Tenin, tenime deðdiðinde anne.

Yüzün, nefesin, gözün,
Bana açýk olsun hep anne.
Dünya kapansýn üstüme,
Karanlýk çöksün gözlerime,
Ellerin, ninnin üstümde olsun yeter...
Yönünü bana dön,
Vatansýz kaldým baðrýnýn,
Bana kapandýðý yerde anne.

Mevlüt KILINÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: