KARTOPU...

Sözcükler esefle söyleniyorlardý kendi aralarýnda
Irký var mý yok muydu sahi sözcüklerin ve acýlarýn…
Hüznüme redifler sundu gök kubbe
Ayaðýmýn altýndan kayan zemin aslýnda kaygan deðildi
Ve görünmez bir ayak çelme taktý içimdeki aþka.

Aþk olsun, demeyi sevmedim
Çünkü aþktý olmazýn olmazý ve elbet vardý bir ederi
Yoksul deðildim
Yüreðimde ise tonlarca sevgi
Ama taþýmayý sevdiðim tüysen hafif varlýðým
Turuncu renge düþmanlýðým belki de
Beyazdý tenim ve titrim
Bir kartopu
Çýð gibi de büyüyordu hüznüm ve sevgim.

Paralel seyreden bir doðaçlama
Aþkýn kasnaðý
Yalnýzlýðýn da kavþaðý
Zihnimde fink atan nice düþünce
Þiir olmaya doðru yol almýþým meðer bir ömür
Þiirler tarhým
Þairane bir hüzünse çöken üstüme
Acýlarýmý da pek bir sever olmuþtum
Bu yüzden sessizce sevmeyi þiar edindim
En çok da þiirlerimi ve ilham veren
Bunca mevsim bunca insan bunca hüzün
Aþka eþlik eden devasa bir özlem
Kimliðimdi giyindiðim
Bir de hüzün hýrkam…

Sosyal Medyada Paylaşın: