Sen, Bu þehirden Susup giderken uzaklara Karmaþýk hatýralar içimde Terkedilmiþ, Ben ve yalnýzlýðým Seni aradý, Geçmiþ sokaklarýnda. Unutulmuþ, Hatýrlanmak yerine acýmasýz Kaldýrýmlarýnda derin bir boþluk Kapanýrken gün, Arayacaðým kimsemde yok
Ama bitmiþ bir þeyde yok. Ah, o Soluk, soluða Köþe baþlarýna sinmiþ Gidiþinden kalan Avare, sahipsiz çocukluðum. Kaldýrýmlarýnda bitkin Sürgün yemiþ Telaþlý, Gizli gizli söylenmemiþ Sana dair, Sessiz çýrpýnýþlarým Unutulan, savrulan Yorgun, ümitsiz ayak seslerim.
Hatýrladýkça, Gün batarken bu þehirde, Sensiz yüreðimi ezen Eski zaman bahar seslerin gelir Ýçime çektiðim tenindeki O deðiþmez, sokak kokularýn Endiþeli, tenha köþelerde Her eylülde, Sana sarýlamayacak kadar Düþlerimin içine düþer. Birden, Serin gecenin içinden Sonbahar rüzgarlarý gibi, Aðlayýnca, Gri yaðmur bulutlarýn Eylül gölgeleri gibi, Kaybolmuþ geriye bakýþlarda Kalabalýklar geçer üzerimden...
Sosyal Medyada Paylaşın:
mitat noyan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.