Tarçın Nefesli Kızlardı Onlar

.
.
.



þelale gözlü çocuklar vardý
müstakil bakarlardý
gül ile yoðrulmuþ dikenli sözleri yutar
tenlerine yapýþtýrýrlardý yangýnlarý
kimi zaman da
-olsun ne olacak ki ölüme kaç adým kaldý
hem zaten ölsem kim fark edecek der-
tebessüm yaðarlardý

uyurken bile
bilenirlerdi geceye
sarýlýrdý boþluklarýna yarasalar
diþ izleri kalýrdý her yerlerinde
gözlerini denizlere dökenler vardý
hüznü emenler topraðýn anasýndan

kalabalýkta kaybolanlar vardý
yalnýzlýkta boðulan
salaþ yaðmurlardý onlar

aklý gölgesinin ardýnda unutturulan
bizim kadýnlarýmýzdý onlar
dizkapaklarý yokuþ
omuzlarý uçurum
yanlýþtý coðrafyalarý
yanlýþtý zorbalýkla birileri tarafýndan çizilen hayatlarý

bir avuç tazecik
tarçýn aðýzlý kýzlardý onlar
analarý aðýtlar yakan
hiçbir dala konamazdý sesleri
gelin lekesi sarmaþýklar yürürdü
arkalarýndan
yalnýzlardý düþebilirlerdi dokunsan

sýr doluydu hayatlarý
kýrýk umutlardan mütevellit harap
keþke derlerdi
keþke su damlasý kadar bile olsa
umudu paylaþacak bir can
bir can
bulsaydýk
ömür boyu sadýk

aþklarý da vardý
vardý elbet

bir el sýkýmý zamanlara sýkýþýrdý aþklarý
ses hýzýyla yaþanýrdý
karmakarýþýk
hep kýþýn kucaðýnda uyurlardý
kurtar bizi Rabbim deseler
gökyüzünde parmak izleri kalýr
böylesine alenen yaþatýlýrlardý
severayak ölenler bile vardý
insanlardý
.
.
.

Belgin Ertürk
Sosyal Medyada Paylaşın: