Ölürken bile öğretmendi
kýrk yedi kiþiydik sýnýfta
en büyüðümüz sekiz yaþýnda -çift dikiþ atilla-
týp oynatýyordu cemil öðretmen son derste
o cuma
kapý açýldý kýrýlýrcasýna
gelen üç kiþiydi ellerinde silahlarla
baðýrdý irice olan
"çabuk sýralarýn altýna kafasýný kaldýraný yakarým valla"
dizlerimizin arasýna soktuk baþýmýzý korkuyla daracýk sýralarýn altýnda...
"cemil sen misin"
ses yoktu öðretmenimden
baþýyla yanýtlamýþtý muhtemelen
"gomunistmiþsin lan sen"
"yok kemalistim ben"
"bize maval okuma o vatan haininin þiirlerini okuyormuþsun saðda solda"
"o þair
ben öðretmen...
hem/ hain deðil o aslýnda"
"kes bana o allahsýzý savunma"
o zaman anlamamýþtým yankýlanan sesi
þimdi biliyorum namluya sürülen mermiydi
"son duaný et hadi gebertçez tüm hainleri"
"durun" dedi yalvaran öðretmenimin sesi
"silah olmasýn
kan görmesin çocuklar" ...
"yeterince yüksekmiþ hadi çabuk o zaman"dedi irisi
"manyak lan bu niyaziliði seçti" dedi öteki...
-anlayamamýþlardý o ölürken bile öðretmendi-
"kalkýn ayaða" diye gürledi
yine ayný sesti
kalktýk korkularýmýzýn kollarýnda
hazýroldaydýk dehþetin kýrýlganlýðýnda
gözlerimize baktý tek tek
salladýðý parmakla gözbebeklerimizi büyüterek
duymuyordum artýk hiçbirþeyi
anladýðým sadece susmam gerektiðiydi
vurup kapýyý çýktýklarýnda kesif bir sidik kokusu yayýlmýþtý ortalýða...
gittiler
korkunun lanetini örterek yarýnlarýmýza
çocukluðumuzu da söküp götürmüþlerdi yanlarýnda...
o gün büyüdük
susmaktý büyümek öðrendik ve hep sustuk ...
-oluk oluk aktý kardeþ kanlarý
bir eylül fýrtýnasýydý/ savuran kalan saðlarý
bizler o dönemin çocuklarý
hala arýyor çalýnan umutlarýný-...
cemil öðretmen
hiçbir bayraða sarýlmadý
hiçbir dava onunla gurur duymadý
o sadece kýrk yedi çocuðun kahramanýydý
ölümü kayýtlarda sýradan bir kazaydý
o þair
hala vatan haini
ölüsüne bile çok görüldü
memleketinde bir çýnar gölgesi
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülşen Destanoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.