BALAM

BALAM

Güz vakti gelende, yine göç baþlar,
Yaylalarýn tadý, tuzu yok balam.
Yüksekten uçuyor, bak göçmen kaþlar,
Kimsenin gülecek, yüzü yok balam.

Havalar soðudu, tadýmýz kaçtý,
Yörük obalarý, sahile göçtü,
Yaðmurlar yaðdý da derler coþtu,
Kuzunun oðlaðýn, izi yok balam.

Viraneye döndü, aðýl ve ahýr,
Kýzýl koyaklarda, kalmadý nahýr,
Yeþiller sarardý, yalnýzlýk kahýr,
Aðýlda meleyen, kuzu yok balam.

Gezdiðim daðlarý, duman bürümüþ,
Çatmanýn arkýtý, dünden çürümüþ,
En son kalan Yörük, yola yürümüþ,
Hayat yokuþ olmuþ, düzü yok balam.

Yalnýzým yorgunun, gözlerim aðlar,
Rüzgârla dost oldu, gör nice daðlar,
Çiçeksiz kalýnca, gönülde baðlar,
Sararan yapraðýn, özü yok balam.

Yörük beyim yakar, hasret sinemi,
Zemheri ayazý, sarsar hanemi,
Þimdiden özledim, yaþlý ninemi,
Gayrý yaþamanýn, hazzý yok balam.

18/09/1996

Ýbrahim BEKLER
ANKARA

Kuz: Gölgede kalan yan (TDK)
Nahýr : Sýðýr sürüsü.

Sosyal Medyada Paylaşın: